Bugün Ali Sami Yen Spor Kompleksi Türk Telekom Arena stadına uzun uzun ilk defa baktım. Sayısız defa içinde bulunduğum mekana ilk defa dikkatlice bakmak bugün aklıma geldi. Son derece heybetli, alımlı göründü gözüme. Çatıya elektrikli sobalara benzer bir şeyler monte edilmiş. Büyük ihtimalle ısıtma için kullanılacak ama ben hiç denk gelmedim henüz. Planlandığından farklı bir stadyum olduğu ise herkesin malumu. Aşağı yukarı inşaat sürecini takip etmiş bir taraftar stadın büyük bir kısmını da hiç gitmemiş olsa bile biliyordur muhtemelen.
Nasıl bilmesin ki? Gecenin 3'ünde, 5'inde kalkıp az mı izledik o küçük kameralardan? Tribünlerin ortaya çıkmasıyla yaşanan sevinçler, inşaat ihalesinin iptalleriyle yaşanan derin üzüntüler, yeni ihale süreçleri... peki ya ilk defa toprak zemine kireçle futbol sahası çizilmesiyle yaşadığımız "oha tribünler çok yakın!" duygusu? Yaşadığımız koltuk rengi, kalitesi tartışmaları, çatı yapılacak mı yapılmayacak mı sorunsalı unutulur cinsten şeyler değillerdi. Her şeyi geçtim süper kolanların o heybetli çatı makaslarını taşıyıp taşıyamayacağı bile tartışıldı zamanında. En uzmanı benim diyen mimar, mühendis o anlarda gözümüzde bir hiçti.
Öyleydi, böyleydi derken yılların ardından stadımıza kavuştuk bir 15 Ocak gecesi ve pek tabi hedefimize uygun olarak bir Avrupa takımıyla yaptığımız maçla... Yıllardır bebeğimiz gibi büyümesini izlediğimiz stadımız açılıyordu. Bundan daha mutlu bir gün olabilir miydi o zamanlarda bir Galatasaraylı için?
Olmadı. Yıllardır hazırlandığımız gün kelimenin tam anlamıyla siyasi şov peşinde koşan yalakalarca kara bir geceye dönüştürüldü. Galatasaray o ana kadar belkide hiç bu kadar küçük düşürülmemişti ama yine de büyük Galatasaray taraftarı kendisine tokat atanlara diğer yanağını çevirmek yerine tokatın kralını onlara attı o gece! Sonrasında o onbinler, 300-500 çapulcuya dönüştürülecekti bazı kukla çevrelerce ki bunların içinde Galatasaray tarihinin en kötü başkanı Adnan Polat da yer alacaktı!
Neyse bu kadar anımızın olduğu stadyuma ilk defa alıcı gözüyle baktım. Sebebi mi? Bilmiyorum belki de hala Ali Sami Yen'in yasını tutuyordum içimde... Uzun uzun çatıyı inceledim. "Açılır-kapanır çatı yaplabilir mi?" diye kafa patlattım. Süper kolonların taşıdığı çatının ne kadar dayanıklı olabileceğini düşündüm. İnşaat aşamasına geri döndüm adeta. Yine aynı hüznü, sevinci, gururu yaşadım içten içe.
Çok önemli artılar kattı bu stadyum bize. Ekonomik ve sportif başarı gelmeye başladı peşpeşe. Maçlara gelenlerin sayısı arttı. Evet çok şey kattı ama öyle bir şeyi aldı ki bizden belki de o yüzden ısınamıyor çoğu insan buraya. Ali Sami Yen!
Ama ısınacağız! Çünkü burayı biz yaptık. Her aşamasında sen vardın, ben vardım, biz vardık!
